У дзень святкавання свайго стагоддзя юбіляр вылазіць праз акно дома састарэлых на газон і сыходзіць. Сыходзіць не куды-небудзь, а ад чагосьці: ад бессэнсоўнага дажывання ў прытулку. У першую ж гадзіну ён сварыцца з бандытамі і з'езджае ў невядомым кірунку. Неўзабаве становіцца зразумела, што ўсе сто гадоў яго жыцця – суцэльныя прыгоды. Ён, быццам бы, заўсёды плыве па плыні, але чамусьці заўсёды прыплывае да любімых заняткаў – застолляў і рознага роду выбухаў. Перазнаёміўшыся пры розных камічных абставінах з большасцю ўладных людзей – Франка, Труменам, Сталіным – і ладна паўплываўшы на гісторыю дваццатага стагоддзя, ён застаецца самім сабой.