Далёкія галасы, застылыя жыцці ў горадзе Мінск

Ліверпуль 40-50-х. У дзень вяселля нявеста шкадуе, што бацька не дажыў да гэтага дня. Тата быў алкаголікам-псіхапатам, з невытлумачальнымі прыступамі пяшчоты мог збіць дзяцей, а потым лагодна аберагаць іх сон. Простае і недаступная разуменню жыццё, прасеяннае праз старыя фатаграфіі. Усё становіцца загадкавым без націску: красамоўна нямыя рэчы і дробязныя песні пра галоўнае.

Пад іх мы праспалі палову жыцця. Які сэнс усё гэта паказваць і цкаваць душу? Дэвіс акуратна адслойвае песні ад людзей, якія іх выконвалі. Ён паказвае, што музыка, да якой героі прыкіпелі ўсёй душой, не мае ніякага дачынення да таго, што адбываецца з іх жыццямі. Раз пацягнуўшы за адну нітку, Дэвіс зачапіў нейкі важны нерв.

І вось ужо разам з песнямі ад пражытых жыццяў адвальваюцца словы, размовы, галасы, інтанацыі. Мы стаім у пустым доме, дзе да гэтага часу гуляе чыёсьці рэха. Эфект дэжавю намякае на тое, што цябе таксама тут ніколі не будзе. Усяго праз некалькі гадоў з гэтай атмасферы вырасце музыка «Бітлз» і свет зменіцца назаўжды.